Aos seus noventa anos, Rosa Eugenia Misa Alborés ten claro que unha manda de xabarís non vai ser quen de amedrentala. Tras o primeiro ataque sufrido hai pouco máis de dez días tívoo claro, e desde ese momento fai garda todas as noites desde o seu galpón situado no terreo de varios “ferrados” de extensión que a veciña de Nigrán ten na parroquia de Camos.
Os porcos salvaxes fixeron estragos na súa leira esnaquizando a maioría do millo tenro que plantara e cando cae o sol métese no seu galpón, acompañada dos seus cans petardos en man, en canto escoita o máis mínimo ruído levántase coloca un deles nunha cana que ten colocada estratexicamente á entrada da súa leira e acende a súa mecha. “Co ruído escápanse e é raro que regresen na mesma noite”, explica, á vez que reclama unha batida para poder descansar. Outro dos medios caseiros que utiliza é o acoutado da zona de cultivo con botellas cheas de ouriños de lobo que utiliza como repelente natural. O certo é que non é a primeira vez que se atopa nunha situación similar, o pasado ano pasou case todo o mes de setembro durmindo debaixo dunha parra ata que o cereal madurou. “Unha vez endurece o gran xa non llo comen, o perigo adoita pasar entrados en outubro”, explica.
O xoves 8 de setembro recibiu unha visita dun dos técnicos de Medio Rural que avaliou os danos sufridos na súa propiedade e comentoulle que estudarían a posibilidade de autorizar unha cacería para manter as intrusións baixo control, pero aínda non obtivo resposta. Para estes casos, a Administración contempla unha serie de indemnizacións que oscilan entre os 16 e 25 céntimos o metro cadrado danado, no seu caso o diñeiro que recibirá non cubrirá nin os gastos de cultivo. “Só quero que se tomen as accións necesarias para controlar o seu avance”, engade, á vez que explica que subsiste cunha pensión de 600 euros e non pode comprar o millo, o que obtén destínao á elaboración de fariña e como sustento das súas galiñas.
A esta situación súmase a seca vivida no verán, que minguou considerablemente a produción, ademais dos máis de mil euros que investiu esta tempada en alugar un pequeno tractor para arar o campo e na limpeza e seméntaa do chan. “Non hai dereito, non se pode deixar morrer todo”, remata.
A situación que vive Rosa Eugenia é moi similar á denunciada o pasado 9 de agosto por uns veciños do lugar de Xián en Gondomar, aínda que nesta ocasión os danos foron maiores e mesmo mataron unha mascota. Aquí autorizouse unha batida, que levouse a cabo o pasado sábado 3 de setembro polos montes da zona.
