A paixón que sente Natalia Rodríguez Conde polos animais é canto menos admirable. Aos seus 21 anos de idade, esta veciña da Ramallosa leva desde 2016 facéndose cargo dunha canceira municipal interespecie. Ata aquí todo pode soar normal, con todo o feito de que se atope literalmente nunha illa no medio do río Miñor á que só se pode acceder en barca, a nado ou “mollándoche os pés”; que ten animais de todo tipo e tamaños e que subsiste sen ningún tipo de axuda por parte das administracións, a cousa cambia e moito. E é que “La Isla de Tali” defínese a si mesma como un refuxio familiar carecendo de persoas externas ou voluntarios. Conta cun catálogo en grao sumo variado que vai desde cabras a 20 cobaias, pasando por 15 hamsters ou unha gran cantidade de coellos. “Son os que máis se abandonan pero poucos o saben porque non se fala de iso”, engade, á vez que explica que é complicado conseguir adopcións para eles. Ademais dos de menor tamaño a listaxe complétase con porcos, cinco equinos, dez cans ademais de gatos, o que a converte nunha das poucas animalistas destas características. De feito só hai outra como esta en toda a comunidade galega.
Na actualidade faise cargo de 80 animais pero este verán chegou a reunir un total de 130. O seu labor é completamente altruísta ata o punto de que a pesar de levar desde 2016 en activo tan só leva dada de alta como asociación un ano, e este é o primeiro que opta a recibir subvencións por parte das administracións, con todo non lle supón un obstáculo para seguir adiante. Subsiste grazas ás achegas dos seus socios con cotas que van desde un euro a cinco e que capta principalmente pola rede social Instagram, tamén das axudas puntuais de tendas especializadas, do obtido pola venda de calendarios, de artigos de merchandising, e das doazóns que recada a través da plataforma mundial Teaming. Agora estase expondo realizar unha campaña de crowdfunding para construír canís porque é un requisito para poder facerse cargo de cans que se atopen en circunstancias específicas. “O investimento é importante”, explica.
A súa vocación comezou aos 10 anos cando lle regalaron o seu primeiro cabalo aínda que non foi ata os 16 cando acolleu a unha egua, “Chiquita”, que ía ser sacrificada e nese momento algo cambiou na súa maneira de pensar ata o punto de que deixou de comer carne. A súa idea inicial era domala para despois vendela pero “namorouse” dela. Os seguintes en chegar á súa leira foron dúas cabras, “Carmen” e “Carmencita”, a partir de aquí todo comezou a rodar e agora non ten nin un minuto libre. Cando non está a estudar está a traballar e se non no refuxio, onde pasa horas e horas.
