Participación e apoio sen precedentes con máis de 500 persoas no acto celebrado onte na Praza do Concello de Nigrán en sinal de apoio ao mozo Nacho Martíns ou “Naco”, como o chaman os seus amigos, tras cumprirse o primeiro aniversario dunha brutal malleira que case acaba coa súa vida. Piden que se faga xustiza, e así rezaba nas numerosas pancartas expostas en sinal de repulsa polo sucedido. A lentitude burocrática provocou que un ano despois do incidente acontecido nas inmediacións do Pazo de Urzáiz, onde se estaba celebrando unha de tantas festas do verán de 2020, tan só identificáronse a tres dos supostos participantes, dos cales un se negou a declarar, na agresión grupal na que formaron parte polo menos media ducia de mozos que hoxe en día seguen sen responder polos seus actos.
Ademais dos asistentes, unha vintena de motociclistas acudiron á homenaxe e tras exhibir as súas motos durante un breve período de tempo diante do edificio municipal, a súa nai, Lupe Comesaña, procedeu á lectura dun manifesto escrito polo propio mozo nigranés de 25 anos de idade que puxo os pelos de punta a todos os presentes. “Grazas a deus, a día de hoxe, o máximo que teño en secuelas físicas son a cicatriz, para que me puidesen poñer o pómulo novo e reconstruírme a órbita do ollo pola cal perdín un 30% de visión, rotura de mandíbula en ambas as dúas partes, superior e inferior, como consecuencia disto só podo abrir dous dedos a boca, perda de sensibilidade nasal…”, relata Nacho na carta.
“Máis aló dos danos físicos que teño, os peores, sen ningunha dúbida, son os danos psicolóxicos… supoño que despois de que che sigan varias “persoas” ao berro de “ímosche a matar fillo de puta”, caerme nun pozo pola desesperación de escapar, seguir correndo polo monte… son danos psicolóxicos que me perseguirán por moito tempo. De verdade espero que non vos pase a ninguén nunca porque o trauma que che crean na cabeza é superior a calquera cousa que coñezo. Imposibilítame á hora de facer calquera cousa cotiá na miña día a día. Sigo dicindo que a pesar de todo iso estou aquí para pedir a miña xustiza e poder refacer a miña vida”, continúa a misiva do novo.
“Este ano practicamente paseino na miña habitación, na miña “zona de confort” ou tentando facer calquera actividade que me manteña a mente ocupada, a condición de que fose afastado da sociedade xa que debido á miña hiper vixilancia, ansiedade e tensión non me permite estar entre a xente, e en todo un ano non fun capaz de conseguir nada… Me vexo nun pozo sen saída, só vexo escuridade mentres os salvaxes que me tentaron matar seguen gozando da súa vida. Por unha banda gustaríame poñerme no seu lugar e ver a situación desde outra perspectiva. Que a algún irmán/familiar/amigo pasáselle isto como estarían? ou como actuarían…? pero sinceramente non teño nin a menor idea do que se lle pode pasar a uns descerebrados como estes. Simplemente pido xustiza por min e polos que se quedaron polo camiño”, conclúe o manifesto.
A homenaxe finalizou ao ritmo de motores cortando inxección, despois a caravana moteira acompañouna ata a súa residencia de Panxón para darlle unha sorpresa a Nacho, que como consecuencia do vivido sofre ataques de ansiedade e pánico e hipervixilancia, ademais de arrastrar múltiples secuelas físicas. A metade dereita do seu cranio tivo que ser reconstruído con placas, non pode abrir a mandíbula máis de catro centímetros e aos poucos vai recuperando a visión do seu ollo dereito mentres que o seu nariz continúa sen sensibilidade. O mozo mantén a súa cabeza ocupada illado da sociedade adestrando no pequeno ximnasio que montou na súa casa ou xogando a videoxogos.
“A vida cortóuseme hai agora un ano, pero temos que seguir adiante e non nos imos a conformar con tres”, asevera Lupe Comesaña, á vez que explica que o caso segue en mans dos tribunais. Conta con que o proceso reactívese a partir de setembro, aínda que preferiu non desvelar máis datos por cautela aconsellada pola avogada que leva o caso. Polo momento, e do mesmo xeito que o seu fillo, soporta a situación a base de fármacos mentres espera con paciencia a que a xustiza actúe. “Por agora os autores seguen de rositas”, sentenza.
