O Val Miñor celebra o 8M sen berros e mantendo as distancias

08/03/2021 Redacción

Un ano máis, e a pesar da pandemia, o Val Miñor celebrou o Día Internacional da Muller cunha concentración na Ramallosa, usando a máscara en todo momento, sen berrar para evitar a expulsión masiva de aerosois e mantendo as distancias, co son da gran Batucada Feminista.

Baixo o lema “Sen coidados non hai vida. Mulleres en folga: esenciais, precarizadas e fartas!!!”, este 8 de marzo, novamente, póñense os coidados no centro das reivindicacións. “Porque o traballo de coidados debe ser o centro e motor da vida. Visibilizaremos o que está invisibilizado”.

Contra un sistema, capitalista e patriarcal que asigna ás mulleres as tarefas de coidado, xerando o poder do mundo público e masculino, desvinculado dos tempos biolóxicos e ecolóxicos. E para concienciar da importancia de todos eses traballos invisíbeis que permiten a reprodución e o mantemento da vida, porque sen nós o sistema cae.
Porque os traballos dos coidados que son remunerados, realízanse en condicións de precariedade e son infravalorados tanto social como economicamente, mesmo a pesares de resultaren actividades esenciais.
Pola corresponsabilidade tanto no reparto de tempos coma de traballos.
Contra a privatización dos servizos esenciais para o coidado, residencias, servizos de axuda no fogar, escolas infantís,… que enchen o peto duns poucos, a costa de escravizar a moitas.
Para denunciar que na xestión da pandemia, as medidas laborais para a conciliación consistiron en reducir a xornada ou abandonara o traballo, abocando as mulleres a unha perda do seu nivel adquisitivo.
Porque o traballo a distancia foi unha trampa para un importante número de mulleres, que sofren un detrimento da saúde física, emocional de psicolóxica.
Para esixir dereitos para maternar de forma digna, denunciar a violencia exercida contra as nais.
Para denunciar a precariedade das pensións das mulleres galegas.
Para esixir que as empregadas do fogar deixen de formar parte dun réxime especial.
Polos miles de mozas que se viron obrigadas a emigrar nas últimas décadas.
Por todas aquelas mulleres que foron agredidas e desatendidas en plena pandemia.
Porque esta pandemia levou a unha situación límite a moitas mulleres que xa estaban nunha situación de exclusión, pobreza, e precariedade.
Pola demanda de despatoloxización e de autodeterminación, das mulleres trans.
Pola situación de especial vulnerabilidade á que o estado expón ás mulleres presas.
Porque estamos fartas de que o traballo no fogar, nas terras, e nos coidados funcione como un amortiguador dos efectos devastadores da crise no benestar das persoas.
Por aquelas que hoxe non poden estar, por aquelas que enchedes os vosos balcóns de reivindicación feminista.