Este é un exemplo de como a creatividade e sobre todo paciencia, moita paciencia, poden dar como resultado auténticas obras de arte. Thiago e Anita atópanse desde o 26 a de abril en Panxón e dedican os días a dar renda solta á súa imaxinación. El é natural de Viana do Castelo e ela provén de República Checa, dormen a pé de praia e sérvense dunha furgoneta aparcada a escasos metros da súa creación para refuxiarse cando as noites póñense feas. Desde que chegaron ao areal nigranés aseguran que non deixaron de traballar a area e o resultado salta á vista.
Un conxunto composto de murallas, edificacións con torres, unha capela, árbores, unha ponte de dimensións considerables ou montañas nevadas que a primeira ollada parecen feitas en pedra. Para levalo a cabo sérvense das súas mans, espátulas, cutters, pinceis, moitas horas de traballo para manter dunha peza a súa arte efémera. Co fin de velar pola integridade das construcións esta peculiar parella de mozos utilizan unha máquina de fumigar que enchen de auga e desta maneira manteñen a area constantemente húmida conseguindo que se compacte, aínda que todos os días teñen que reconstruír algunha das súas partes, que por certo non deixan de crecer. “Isto é unha historia que nunca se acaba”, explicaba Thiago de 32 anos de idade e que cambiou a máquina de soldar polo cubo e a pa. Cando lle preguntan por que o cambio contesta sen dubidar, “durante todos os meus anos de traballo xamais tiven un patrón que viñese felicitarme polo meu traballo, aquí é diferente tíraste horas dando forma á area, gañas menos pero a recompensa moral é maior”. A pesar de todo tampouco descarta volver á súa anterior vida aínda que esta aventura sérvelle como experiencia pero mentres tanto, van inmortalizando os seus logros a través da páxina “Living Sand Art” que teñen en Facebook e que recolle felicitacións en varios idiomas. Desde a súa chegada subsisten dos donativos dos visitantes e curiosos que se achegan ao primeiro tramo de paseo marítimo en Panxón intercambiando fotos por diñeiro e así o reflicten nun bidón, “unha fotografía por donativo, grazas”.
Así pois a parella atopou en Panxón o seu sitio e manteñen que estarán na zona durante un mes máis, “ata San Xoán” para proseguir co seu periplo mentres os veciños da zona trátanos como a un máis. “A xente aquí é moi hospitalaria, é un pobo e nótase”, afirmaron. Ademais de manter en pé algo que xa de seu e polas leis naturais da física xa tería que caer, téñense que enfrontar con accidentes que sempre acaban co mesmo final que non é outro que o da reconstrución. Xa sexan balóns perdidos, o vento, a choiva, as mareas vivas ou algún desaprensivo terminan danando a súa escultura aínda que manteñen que non cambiarán a súa filosofía de vida, “polo menos por agora”.
